Salò, ili 120 dana Sodome (1975) je poslednji film Pjera Paola Pazolinija i verovatno jedan od najkontroverznijih filmova ikada snimljenih. Pazolini je preradio delo Markiza de Sada iz 18. veka, smeštajući radnju u poslednje dane fašističke Italije pod Musolinijem. Priča se odvija u vili u kojoj četvorica zvaničnika kidnapuju mlade ljude i podvrgavaju ih seriji sve brutalnijih i ponižavajućih postupaka. Pazolini koristi ovu ekstremnu okrutnost kao alegoriju, uklanjajući iz scena bilo kakav erotizam i prikazujući ih kao čiste sisteme moći i dominacije.

Film je na premijeri bio zabranjen ili cenzurisan u gotovo svim zemljama. Pazolinijeva upotreba prostorne simetrije i udaljenosti podseća na renesansnu sliku, dok sam sadržaj razgrađuje lepotu i harmoniju. Mario Mora, montažer zvuka, stvorio je tihu ambijentalnu podlogu u kojoj vrisak postaje tek pozadinski šum, naglašavajući proces otupljivanja čula publike. Pazolini je Salò nazivao „parabolom konzumerističkog fašizma“, sugerišući da moderno društvo uništava ljude na isti način kao njegovi likovi iz užasnog sveta libertina. Nekoliko nedelja pre premijere, Pazolini je ubijen, ostavljajući film kao svoju poslednju provokaciju i svojevrstan epitaf.