Monahinja

Jovana, rođena kao Sibila Ler u aristokratskoj porodici u Nemačkoj, odlučila je da se zamonaši kada je saznala da je njen deda, nemački general Aleksander fon Ler, komandovao bombardovanjem Beograda 1941. godine.

Već tridesetak godina živi u

kod Ljubovije, u Eparhiji šabačkoj. Kaže da je za sve to vreme u Srbiji nikada nije zadesila nijedna neprijatnost zbog njenog porekla - naprotiv, osećala je toplinu i razumevanje naroda.

Monahinja Jovana ističe da ima dve otadžbine: fizičku - Nemačku, i duhovnu -- Srbiju. Ključno duhovno nadahnuće pronašla je u rečima patrijarha Pavla, koje su joj pomogle da prihvati svoje poreklo, ali i put pokajanja i služenja kroz pravoslavlje.

 

 

Njenu duhovnu promenu pokrenule su i besede nemačkog pastora Fridriha Giznedorfa, koji je govorio o veličini srpskog naroda, posebno nakon Drugog svetskog rata, kada su Srbi, i pored strašnih zločina, pokazali milost prema nemačkoj deci.

U manastiru Himelstiru prvi put je prisustvovala pravoslavnoj liturgiji, koju je služio vladika Lavrentije. Tada je, kako kaže, doživela “duhovno začeće”. Kasnije je primila pravoslavlje, zamonašila se i uzela ime Jovana, a potom dobila i srpsko državljanstvo.

Kao svoju krsnu slavu izabrala je praznik Sveta tri jerarha, koji proslavlja kao prava Srpkinja. U pravoslavlju ju je najviše privukla lepota bogosluženja, ikonopis, freske, duhovna muzika i srpski narodni običaji, posebno krsna slava.

U svom pokajničkom duhovnom životu moli se za oproštaj zločina koje su njeni sunarodnici počinili nad Srbima. Sebe vidi kao “plamičak” pokajanja u zemlji koju su njeni preci razarali.

Na kraju, podseća i na reči vladike Nikolaja Velimirovića, koji je govorio da “Nemci cene Srbe, ali ih ne vole”, i da germanski narod ne voli one kojima se divi. Monahinja Jovana tim rečima objašnjava složen odnos Nemaca prema Srbima kroz istoriju.

(Nportal.rs)