Srbija se danas suočava sa najopasnijim izazovom još od NATO bombardovanja 1999. godine. Iako na njenim granicama nema tenkova ni otvorenog oružanog sukoba, protiv naše zemlje vodi se složen i opasan hibridni rat. U ovoj tihoj, ali sveobuhvatnoj agresiji koriste se svi mogući pritisci – od ekonomskih i bezbednosnih, preko medijskih i psiholoških, pa sve do institucionalnih i diplomatskih.
Konačni cilj je jasan: slomiti otpor srpskog naroda, oslabiti državne institucije i onemogućiti odbranu nacionalnih interesa u nadolazećim globalnim krizama.

Kao i početkom 1990-ih, Srbija je ponovo prinuđena da se istovremeno bori na više frontova – ne samo radi sopstvene nezavisnosti, već i radi zaštite Srba van svojih granica. U takvim uslovima hibridni rat poprima obrise totalne agresije, čiji je krajnji cilj da se ugrozi opstanak srpskog naroda na Balkanu.

Napadi dolaze iz istih centara kao i tokom 90-ih, preko istih posrednika, i uz pomoć domaćih saradnika koji deluju u uverenju da čine “plemenito delo” rušeći sopstvenu državu.

Hrvatska SOA – tiha ruka u destabilizaciji Srbije

Hrvatska obaveštajna služba (SOA) ima ključnu ulogu u organizovanju i podržavanju obojene revolucije u Srbiji. Nije slučajno da su pojedini osumnjičeni za terorističke aktivnosti pronašli utočište upravo u Hrvatskoj, gde su dobili siguran boravak umesto hapšenja.

Priručnik pod nazivom “Blokadna kuharica”, nastao na Zagrebačkom univerzitetu, poslužio je kao glavna inspiracija i uputstvo za organizovanje nezakonitih blokada fakulteta u Srbiji.
Hrvatski studenti su dolazili u Beograd kako bi lično pružili podršku protestima, a uz njih su prisutni bili i ukrajinski državljani koji su, u saradnji sa SOA-om, beležili bezbednosno značajne lokacije.

Beogradski Klub studenata tehnike (KST) ima direktne veze sa zagrebačkim KSET-om, što dodatno osvetljava mrežu saradnje.
Podršku destabilizaciji pružila je i hrvatska krajnja desnica, predvođena Stivenom Nikolom Bartulicom, članom ekstremnog Domovinskog pokreta. On je pozvao Srbiju da “prizna krivicu za sve zločine nad Hrvatima”, što su “studentski” predstavnici u Briselu pozdravili.

Hrvatski mediji, pevači, glumci i javne ličnosti takođe su podržali proteste u Srbiji, dok u sopstvenoj državi nikada nisu organizovani masovni buntovi – iako se Hrvatska suočava sa rasprodajom primorja strancima i masovnim iseljavanjem stanovništva.
Sve to ukazuje da Hrvatska funkcioniše kao logistička baza za subverzivne aktivnosti usmerene protiv Srbije.

Slovenija – partner iz senke

Slovenija, kao i devedesetih, deluje rame uz rame sa Hrvatskom. Zajedničko članstvo u EU i NATO omogućava im koordinisanu akciju. Marta Kos, evropski komesar za proširenje, odmah je podržala obojenu revoluciju u Srbiji, a saradnju joj pruža Tonino Picula, izvestilac za Srbiju i bivši učesnik u operaciji “Oluja”.

Separatizam u Vojvodini – operacija preko lokalnih aktera

SOA koristi Vojvodinu zbog specifičnog etničkog sastava i istorijskih veza sa Hrvatskom. Glavni operativci su lokalni aktivisti koji promovišu separatizam i antisrpske narative, poput Dinka Gruhonjića, javnog zagovornika “oslobađanja Vojvodine”. Njegova saradnica Mila Pajić planirala je teroristički napad u Beogradu, a pomoć su pružali članovi Pokreta slobodnih građana i Lige socijaldemokrata Vojvodine Nenada Čanka.

Oživljavanje “vojvođanskog pitanja” direktno podseća na događaje iz 1988. i antibirokratske revolucije, kada je ukinuta autonomija i osigurana stabilnost pokrajine tokom ratnih 90-ih. Danas se ta istorijska sećanja zloupotrebljavaju kako bi se ponovo otvorile stare podele.

Raška oblast – islamistički ekstremizam kao oružje hibridnog rata

Pod plaštom “ljudskih prava”, više decenija traje tiha radikalizacija dela muslimanskog stanovništva u Raškoj oblasti.
Pojedini lideri otvoreno zagovaraju “autonomiju Sandžaka” i formiranje paralelnih struktura vlasti. Na protestima u Novom Pazaru šalju se poruke o “bratskoj slozi” uz isticanje zastava nepostojećeg “Sandžaka”, dok je realnost da je država Srbija u taj region uložila više nego ikada ranije.

Scenario podseća na “Kosovo 2.0” – ista strategija, samo novi akteri.

Albanski plan u Preševskoj dolini

Albanski politički lideri iz Preševa, Bujanovca i Medveđe, predvođeni Šaipom Kamberijem, pokušavaju da nametnu pitanje “statusa doline” u dijalog Beograda i Prištine, iako Ustav Srbije jasno definiše te teritorije kao deo države.
Njihova uloga u parlamentu nije konstruktivna, već razorna – rade kao unutrašnje produžene ruke Prištine.

Kosovo i Metohija – poligon Kurtijeve represije

Na severu KiM sprovodi se politika etničkog čišćenja Srba uz prećutnu podršku međunarodnih centara moći. Albanska parapolicija upada u srpske opštine, hapsi ljude, zatvara institucije i nasilno nameće simbole tzv. Kosova.
Napadi na srpsku decu i verske simbole ostaju nekažnjeni, a cilj je jasan – prisiliti Srbe da napuste vekovna ognjišta.

Republika Srpska – Sarajevo i “novi Kalaj”

Republika Srpska ponovo je na udaru unitarističke politike Sarajeva, koju podržava visoki predstavnik Kristijan Šmit. Njegov plan podseća na austrougarske strategije Benjamina Kalaja, koje su u prošlosti vodile ka progonima i genocidu nad Srbima.
Danas se pokušava pravnim putem ukinuti RS, što bi značilo kraj političke egzistencije Srba u BiH.

Unutrašnji front – opozicija u službi destabilizacije

Dok spolja stižu pritisci, unutra deluje opozicija kroz proteste, blokade i izazivanje haosa. Istorija pokazuje da ovakvi scenariji prethode ozbiljnim krizama i sukobima, a sada se sve to odvija u trenutku kada Srbija mora biti najčvršća i najsloženija u odbrani svojih interesa.